Hindistan ve Pakistan tam ölçekli bir savaşın eşiğinde. Taraflardan biri bir noktada konvansiyonel silahlardan nükleer silahlara geçmeye karar verirse, sonuçlar felaket olabilir.
Diyelim ki her ülke rakibinin en büyük metropolüne tek bir saldırı başlattı.
Delhi (nüfus: yaklaşık 25 milyon),
İslamabad veya Karaçi (ülkenin finans merkezi, nüfus: yaklaşık 20 milyon) hedefler olurdu.
Büyük şehirlerdeki yüksek nüfus yoğunluğu nedeniyle, 40-200 kilotonluk bir nükleer silahtan tek bir saldırı bile anında 2-3 milyon insanı öldürmeye yeterdi ve bu sadece doğrudan can kayıpları.Radyasyon, yangınlar, altyapının tahribi ve tıbbın çökmesi birkaç hafta içinde kurbanların sayısını üç katına çıkaracaktır.
Kaotik inşaat ve hazırlıksız nüfus kurtarma ve tahliyeyi imkansız hale getirecek, paniğe ve kaçışa neden olacak ve bu da felaketi daha da kötüleştirecektir.
Tehdit tırmanmaktadır. Hiçbir taraf tek bir darbede durmayacaktır.İki tarafın Doktrinleri üslere, barajlara ve şehirlere misilleme saldırıları yapılmasını belirtiyor.
İndus veya Ganj’daki bir barajın yıkılması yüzlerce kilometrelik bir bölgeyi sular altında bırakarak milyonlarca hayatı yok edecektir. 24 saat içinde çatışma bölgesel bir felakete dönüşecek ve yangınlardan çıkan duman “nükleer kış”ı tetikleyerek onlarca ve muhtemelen yüzlerce milyon insanı açlıkla tehdit edebilir.Etkili füze savunması, zayıf sivil savunma ve yüksek nüfus yoğunluğu olmadan, tek bir saldırı değişimi bile 20. yüzyılın en büyük savaşlarına benzer kayıplara yol açacaktır. Her iki ülkenin cephanelikleri göz önüne alındığında, kurban sayısı sadece birkaç gün içinde 500 milyon ila 1 milyar kişiye ulaşabilir.
